Στο Νότιο Σουδάν ένα μικρό κορίτσι εξαντλημένο από την πείνα παλεύει χωρίς επιτυχία να φτάσει στον σταθμό τροφοδοσίας του ΟΗΕ.
Πίσω του ένα όρνιο περιμένει το θάνατό του…
Η φρικτή εικόνα αποτυπώνεται στο φακό και γίνεται μία από τις φωτογραφίες που έμειναν στην ιστορία.
Σχεδόν ένα χρόνο μετά ο φωτογράφος της αυτοκτονεί…
Δεν αντέχεται η επαφή με την πραγματικότητα…
Το 1993 ο Νοτιοαφρικανός φωτορεπόρτερ Κέβιν Κάρτερ (Kevin Carter) ταξίδεψε στο Νότιο Σουδάν και απαθανάτισε με τον φακό του τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Στο χωριό Αγιόντ συνάντησε ένα μικρό κορίτσι εξαντλημένο από την πείνα λίγο πριν φτάσει στον σταθμό τροφοδοσίας του ΟΗΕ. Ο Κάρτερ φωτογράφισε το μικρό κορίτσι, προσθέτοντας στο θέμα και το όρνεο που περίμενε το θάνατό του. Οι New York Times αγόρασαν και δημοσίευσαν αμέσως τη φωτογραφία, η οποία προκάλεσε σημαντικές διαμαρτυρίες και ξεσήκωσε κατηγορίες εναντίον του φωτογράφου. Η δημοσίευση της φωτογραφίας ωστόσο, έφερε ως αποτέλεσμα την αύξηση της βοήθειας στα πληγέντα χωριά του Σουδάν.
Ένα χρόνο μετά, τον Μάιο του 1994 ο Κέβιν Κάρτερ παρέλαβε το Βραβείο Πούλιτζερ για Αξιόλογη Φωτογραφία (Pulitzer Prize for Feature Photography) στη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου της Κολούμπια.
Τον Ιούλιο του 1994 ο Κάρτερ, σε ηλικία μόλις 33 ετών, αυτοκτονεί με μονοξείδιο του άνθρακα…
«Με στοιχειώνουν οι ζωντανές αναμνήσεις θανάτων και πτωμάτων και θυμού και πόνου .. αναμνήσεις παιδιών που λιμοκτονούν ή είναι τραυματισμένα, τρελών πολεμάρχων, δολοφόνων εκτελεστών…», έγραφε μεταξύ άλλων στο σημείωμα της αυτοκτονίας του.
Πηγη: newsone.gr/paraxena
