Η θεωρία των ρίχτερ: Ο έρωτας στα χρόνια της ωριμότητας.

Ο πρώτος κεραυνοβόλος έρωτας, για τους περισσότερους από εμάς, συνήθως έρχεται κάπου γύρω στα 15-16 μας. 

Θα φέρει καρδιοχτύπια, ώρες ατελείωτες πάνω από το κινητό περιμένοντας ένα μήνυμα και καψουροτράγουδα να ηχούν στο τέρμα στο δωμάτιό μας. Στις περισσότερες περιπτώσεις η διάρκειά του είναι από λίγες εβδομάδες μέχρι λίγους μήνες. Όταν τελειώσει βρίσκει έστω τον έναν από τους δύο στα πατώματα, κλεισμένο για 1-2 μέρες στο δωμάτιό του. Αλλά όταν είσαι 16 όλα ξεπερνιούνται πιο εύκολα. Λίγες μέρες (ή ώρες) και μετά ξεχνάς.

Στα 20, βιώνουμε παρόμοιες καταστάσεις. Ο έρωτας σ’ αυτή την ηλικία μας οδηγεί να κάνουμε τα πιο τρελά πράγματα που ‘χουμε κάνει ποτέ. Νομίζω πως όλοι μας έχουμε ανατρέξει σε εκείνη την περίοδο της ζωής μας κι έχουμε απορήσει με τις τρέλες που έχουμε διαπράξει για έναν έρωτα. Ερωτευόμαστε και πάλι τρέχοντας με χίλια κι όταν με αυτή την ιλιγγιώδη ταχύτητα τρώμε τα μούτρα μας, εύκολα καταφέρνουμε περήφανα να ξανασηκωθούμε. Το νεαρό της ηλικίας και η δίψα να ζήσουμε όσες πιο πολλές εμπειρίες γίνεται, μας παρασέρνουν στη δίνη τους κάνοντάς μας να ξεχάσουμε.

Περνώντας τα χρόνια όμως δε γίνεται τόσο εύκολο πια. Με το «πέσε σήκω», «σήκω πέσε» κάπου κουραζόμαστε κι αρχίζει να παίρνει άλλη τροπή η ιστορία. Αυτό συμβαίνει σίγουρα λίγο μετά τα 30. Εκεί είναι το σημείο που αρχίζουν να εξασθενούν οι άμυνες. Όπως αρχίζουν να αχνοφαίνονται οι πρώτες ρυτίδες έκφρασης και να μπαίνουν τα πρώτα μόνιμα κιλάκια, έτσι μπαίνουν και οι πρώτοι μικροί τσιμεντόλιθοι στα ποδαράκια μας, οι οποίοι δε μας αφήνουν να προχωρήσουμε τη ζωή μας μετά από έναν χωρισμό.
Οι σχέσεις σε αυτή τη φάση, συχνά, δεν έχουν διάρκεια λίγων μηνών αλλά λίγων έως πολλών ετών. Στην ηλικία αυτή επενδύουμε πάρα πολύ και κάνουμε πιο μεγάλα όνειρα με τον σύντροφό μας. Περνάμε περισσότερο χρόνο μαζί συμβιώνοντας ενίοτε και στο ίδιο σπίτι. Το δέσιμο είναι ισχυρό κι αν σπάσει μπορεί να μας διαλύσει…

Κι εδώ έρχεται η θεωρία των ρίχτερ. Η θεωρία μου αυτή έρχεται να κάνει τους τσιμεντόλιθους φελιζόλ και να φανερώσει την ωφέλιμη πλευρά των εμπειριών μας! Υποστηρίζει ότι ο συναισθηματικός εαυτός μας συμπεριφέρεται όπως ακριβώς κι ένα κτίριο σε έναν σεισμό. Αν γίνει ένας σεισμός της κλίμακας των 8,5 ρίχτερ και το κτίριο ταλαντευτεί σκληρά αλλά τη βγάλει καθαρή με μερικές ρωγμούλες, τότε το μόνο σίγουρο είναι ότι ως γερό σκαρί μπορεί να αντέξει όλες τις μικρότερες των 8,5 ρίχτερ δονήσεις.
Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με τις αντίστοιχες συναισθηματικές δονήσεις. Αν έχουμε στο βιογραφικό μας έναν μεγάλο χωρισμό που μας στοίχισε πολύ αλλά τον ξεπεράσαμε, έστω μετά κόπων και βασάνων, τότε όλοι οι επόμενοι που θα βιώσουμε (μακάρι όχι δηλαδή, αλλά αν..)  θα μας κλονίσουν χωρίς να μας ρίξουν.

Στα χρόνια της ωριμότητάς του, ένα παλιό αλλά δοκιμασμένο κτίριο δεν πέφτει. Αντέχει.

Θα σκοντάψουμε πάνω σε αρκετές λάθος σχέσεις, αλλά καλά θα κάνουμε να τινάξουμε με χάρη τη σκόνη τους από πάνω μας και να συνεχίσουμε την πορεία μας ψηλά και μπροστά στο μέλλον μας.

Πηγη: anapnoes.gr