ΜΑΝΩΛΗΣ ΒΑΡΔΑΣ Η ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ

Ο Μανώλης Βάρδας, ο δάσκαλος από τον Άγιο Νικόλαο ζούσε ήρεμα….μέχρι η ζωή να του δείξει το σκληρό πρόσωπό της….Μέχρι η μοίρα να του παίξει το πιο άδικο παιχνίδι της… στερώντας του το παιδί του.

Ο μονάκριβος γιος του Γιάννης, σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα σε ηλικία μόλις 19 ετών. Ο πόνος και η θλίψη  έκαναν «παρέα» στο Μανώλη Βάρδα σε κάθε διάβα της μετέπειτα ζωής του….Οι άνθρωποι που του συμπαραστάθηκαν πολλοί….η αγάπη τους ακόμα περισσότερη…. 

Τίποτα όμως τελικά δεν ήταν αρκετό να απαλύνει τον πόνο του… Αφού είχε πει:Το μόνο που επιθυμώ, είναι να γίνω χώμα, ν’  αγκάλιαζα σφιχτά- σφιχτά, του Γιάννη μου το σώμα….Σίγουρα θα’ ρθουν κάποτε, στιγμές χαράς για μένα, όταν βρεθώ με το καλό, γιε μου κοντά σε σένα…

Έτσι και έγινε…. Ήταν Δεκέμβριος του 2010 όταν ο Μανώλης Βάρδας, έχασε τη μάχη με τη ζωή μετά από εγκεφαλικό που υπέστη..

Μαρτυρίες συγγενών και φίλων λένε ότι είχε κανονίσει τα πάντα για το χαμό του.. το μεγάλο του όπλο για να παλέψει τα βάσανα του ήταν το χάρισμα από τον παππού του, τον μεγάλο Παγκαλογιώργη και λίγα λεπτά πριν «σβήσει» είπε: το μάτι μου ξεπέταξε και ζαγάρει το αυτί μου, κι ώρες μου λιγαίνουνε και σβήνει η ζωή μου….

Λέει ο Μανώλης στο βιβλίο του.. «Καημέ μου πρωτοπαίδι μου».

 “Στις 25 Σεπτεμβρίου το 1950 έπρεπε να γεννηθεί κάποιος..

Γιατί Θεέ μου εγώ?

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κριτσά, ένα ορεινό χωριό του Μεραμπέλλου. Δύσκολα χρόνια τότε, δίσεχτα. Η ζωή μου διάβαινε ανάμεσα στο Χωριό, στη Φανερωμένη και στ'Αόρι.

Βοσκός ήταν ο πατέρας μου. Ο Γιάννης του Βαρδαντώνη. Η μάνα μου κόρη του αείμνηστου Παγκαλογιώργη, εξαιρετικού μαντιναδολόγου της εποχής, όπως λένε και σήμερα οι χωριανοί που τον πρόλαβαν.

Εκείνος απλά μου έμαθε να αγαπώ τη μαντινάδα. Μικρός μαθητής θυμούμαι, τρύπωνα στα καφενεία και στα χοροστάσια του χωριού να ακούσω λυράρηδες, βιολάτορες και νταουλιέρηδες να παίζουν.

Πότε-πότε έλεγα που και μαντινάδα, πού'χα ακούσει μα προπάντων μαντινάδες για τα οζά, τ'Αόρι, το μητάτο. Έφηβος αγόρασα μια κιθάρα, αργότερα μια δυο λύρες και στα σαράντα μου μαντολίνο. Τις καλύτερές μου παρέες τις έκανα με αυτά παίζοντας ερασιτεχνικά. Όμως τονίζω, ποτέ δεν ήμουν μαντιναδολόλος. Οι μαντινάδες που θα διαβάσετε σε τούτο το βιβλίο ειπώθηκαν για το χατίρι του Γιάννη μου. Που τον έχασα στα δεκαεννιά του σε τροχαίο στις Γούβες. Κάποια στιγμή του υποσχέθηκα.. Γιάννη μου βιβλίο θα σου γράψω..

Ο ανείπωτος πόνος του μονάκριβού μου Γιάννη μ'έκαμε να λέω μαντινάδες. Θεωρώ κάθε μια ένα κερί στη μνήμη του. Και όλο το βιβλίο ένα καθημερινό, αιώνιο τρισάγιο στο αδικοχαμένο μου παλικάρι”.

Διαβάστε λοιπόν λόγια, συναισθήματα, σκέψεις, συμπεριφορές ενός πατέρα που έχασε το γιο του και δε θεωρεί τον εαυτό του μαντιναδολόγο...

Σκέψεις από τον Μανώλη αποτυπωμένες στο χαρτί..

Δε κόβω μπλιο τα γένια μου
δε κάνω μλιο παρέες
για μένα ετελειώσανε
οι μέρες οι ωραίες.

Θάρθω παιδί μου ογλίγωρα
μόνο να μ'ανιμένεις
αμοναχός στην ογρασά
δε θέλω να ξωμένεις.

Εγώ'χασα το Γιάννη μου
και σύ μου ΄λες κουράγιο
τάξε πως δε λειτούργησα
ποτέ μου έναν Άγιο.

Φεγγάρι ταξιδιάρη μου
αν πας οθέ τον Άδη
φέγγε του Γιάννη μου γιατί
φοβάται το σκοτάδι.

Απ'το δεντρί μου έσπασε
ο πιο ωραίος κλώνος
και δε θωρώ με το καιρό
να μαλακώνει ο πόνος.

Είμαι στ'Αόρι στων οζώ
και στω πουλιώ τσι τόπους
δε τη μπορώ τη μοναξά
ανάμεσα στσ'αθρώπους.

Δεν έχω φόβο να χαθώ
όπου και να πηγαίνω
γιατί θωρώ το δάκρυ μου

οπίσω και γιαγέρνω.

Πηγη: kritipoliskaihoria.gr