Δεν χρειάζεται να έχεις ζήσει μια σκοτεινή περίοδο για να την απεχθάνεσαι.
Ούτε οφείλεις να έχεις υποστεί τις συνέπειες του φασισμού στο πετσί σου για να δηλώνεις αντιφασίστας. Αυτά είναι απλοποιήσεις. Και επειδή η εποχή ευνοεί τις απλοποιήσεις, οι οποίες με τη σειρά τους οδηγούν σε ασπρόμαυρα σχήματα περί καλού και κακού, είναι προτιμότερο να τις αποφύγουμε. Καλό θα ήταν πάντως, να έχεις κατανοήσει μια σκοτεινή περίοδο και τις ιδιαιτερότητες της, προτού σπεύσεις να κρίνεις τους πρωταγωνιστές της.
Το γεγονός, ότι τα ελληνικά social media ξέσπασαν σε μια καταιγίδα από κατάρες για τον νεκρό Στυλιανό Παττακό έχει σημειολογικά το ενδιαφέρον του. Ο Παττακός υπήρξε, όπως έγραψε έξοχα ο καθηγητής και συγγραφέας Νικόλας Σεβαστάκης: «ό,τι πιο κοντινό στο ίζημα της σκληρής εθνικοφροσύνης, αυτής που δεν είχε κανένα αίσθημα συμπόνοιας αλλά ήξερε το εορτολόγιο της κάθε μέρας και οργάνωνε ''αλησμόνητους χορούς'' στις λέσχες αξιωματικών με τραγούδια της Κλειώς Δενάρδου. Δεν ήταν κωμική φυσιογνωμία (παρά το ότι εμείς γελούσαμε με τη φαλάκρα του) ο Παττακός, αλλά κάτι κοντά στον πυρήνα του πολιτικού κακού».
Πλην όμως, οι περισσότεροι απ΄ όσους έσπευσαν να αφοδεύσουν διαδικτυακά στο μνήμα του εκλιπόντος δικτάτορα, όχι απλώς δεν είχαν γεννηθεί κατά τη διάρκεια της χούντας αλλά γνωρίζουν μονάχα επιδερμικά , κυρίως από αφηγήσεις και δημοσιογραφικές προσεγγίσεις όσα συνέβησαν, διότι ιστορικά και βιβλιογραφικά το θέμα ακόμα αντιμετωπίζεται με σχετική αμηχανία.
Δεν θεωρώ ασφαλώς ότι ο αποθανών δεδικαίωται, οπότε για να είμαι ειλικρινής δεν στεναχωρήθηκα, ούτε σοκαρίστηκα ιδιαίτερα από την έλλειψη σεβασμού που έδειξε η ελληνική, ιντερνετική κοινότητα στον νεκρό. Ως συνήθως, εμένα με προβληματίζει κάτι άλλο. Η ένταση με την οποία μισούμε! Πολλά από τα μηνύματα που κατέκλυσαν το διαδίκτυο όταν έγινε γνωστός ο θάνατος του Παττακού θα δικαιολογούνταν μονάχα από κάποιον που κουβαλάει ακόμα τα σημάδια των βασανιστηρίων της επταετίας. Όχι από εικοσάχρονους και τριαντάχρονους, καλοζωισμένους επαναστάτες του πληκτρολογίου, οι οποίοι φοβούνται να ρωτήσουν τους πατεράδες τους τι ακριβώς έκαναν στην χούντα, προφανώς επειδή η ειλικρινής απάντηση στην συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων δεν θα ήταν: Αντίσταση.
Όχι, οι πατεράδες ζούσαν τη ζωή τους κανονικά, πήγαιναν στη δουλειά τους κανονικά και αν καμιά φορά, περνώντας μπροστά από τα υπόγεια της ασφάλειας τύχαινε να ακούσουν φωνές, συνέχιζαν να περπατάνε κανονικά, κάνοντας τους ανήξερους. Κι ωστόσο τα μαχητικά τους τέκνα, στην εποχή του εύκολου, ανέξοδου αντιφασισμού υποθέτουν με σιγουριά ότι αν ζούσαν τότε , θα ήταν στην πρώτη γραμμή του αντιδικτατορικού αγώνα, φαντάζονται τον εαυτό τους μέσα στο Πολυτεχνείο και σπεύδουν να ξεράσουν γενναιότητα πάνω στο κουφάρι ενός φασίστα σε αποσύνθεση.
Η ανησυχία μου λοιπόν, στα όρια της βεβαιότητας, είναι ότι το μίσος που κατέκλυσε το ίντερνετ για τον Παττακό, λέει τελικά λίγα πράγματα για τον ίδιο τον πεθαμένο και την επταετία και περισσότερα για την σημερινή ελληνική κοινωνία: Την γλώσσα της, την αισθητική της, τον πολιτισμό της, τις ανοιχτές πληγές που αδυνατεί να διαχειριστεί, την ηθική και αξιακή παρακμή της. Και ταυτόχρονα, τους ψυχαναγκασμούς της ψηφιακής περσόνας που υιοθετούμε – κάθε ευσυνείδητος χρήστης των social media ένιωσε την υποχρέωση να ποστάρει κάτι για τον θάνατο του Παττακού - και τον θρίαμβο της ελαφρότητας του θορύβου απέναντι στο βάρος της σιωπής.
Διότι, προσέξτε την αντίφαση, οι περισσότεροι που όντως σημαδεύτηκαν από την φρίκη της δικτατορίας, έμειναν σιωπηλοί. Δεν έκριναν σκόπιμο να προσθέσουν κάτι στη συζήτηση. Ίσως επειδή γνωρίζουν καλύτερα ότι η φασαρία, η λεκτική βία και η οργή, δεν αποδυναμώνουν αυτό που –θεωρητικά – πολεμούν. Ουσιαστικά το πριμοδοτούν.
Με πιο απλά λόγια, αν ο δημόσιος διάλογος γίνεται με όρους «σκατά στον τάφο σου», σε όποιον κι ανήκει αυτός ο τάφος, ο φασισμός δεν χάνει «πελάτες». Κερδίζει.
Πηγη: sdna.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου